BÜYÜKŞEHİR Belediyesi’nin sokaktaki canların beslenmesi ve sağlığı için bir şeyler yaptığını az çok herkes biliyor.
Barınakları var Büyükşehir’in. Vetbülansları var.. Yirmi ilçeyi gün gün dolaşıp tarayan, yaralı ve hasta hayvanları tedavi eden gezici araçları var..
Veterinerleri var..
Barınaklarda çok sayıda personel görev yapıyor.
Ovaköy’de bir barınak, İvrindi’de bir barınak, bazı ilçelerde Büyükşehir desteğiyle yapılan barınaklar falan.
Bunlar olmalı zaten. Belediyeciliğin rutinleri arasında sonuçta.
Şehirde, ilçede, köyde, mahallede, caddede, sokakta kedilerle, köpeklerle bir arada yaşıyoruz.
Kimisi farkında tüm bunların, kimisi değil…
Kimisi verilen hizmetlerden yararlanıyor, kimisi zaten kedi köpeğe tahammülsüz!
***
ZAMAN zaman biz de barınak yetkililerini arıyoruz, rastladığımız hasta, yaralı, bitkin durumdaki sokak canlarından haberdar ediyoruz.
Bazen, tedavi için biz alıp götürüyoruz sokak canlarını.
Vicdani sorumluluk bunun adı. O canların ağzı dili yok ki, derdini anlatabilsin.
Yolda görüp beslediklerimiz bir yana.. Alıp götürdüğümüz, karnını doyurup yağmurda çamurda kendini koruyacağı bir kulübecik ayarladığımız, hastalandıklarında kâh özel veterinerlere, kâh Büyükşehir’in barınağına, kâh Balıkesir Üniversitesi’ndeki Hayvan Hastanesi’ne götürdüğümüz o canların, sahiplenilme, sevilme, ilgi görmenin verdiği mutlulukla parlayan gözlerle bize nasıl baktıklarını uzun uzun anlatırım bir ara.
***
BUGÜN, genelde duyduğumuz ve gördüğümüz bir şikayeti dillendirmek niyetim.
Köydeki bahçemizde ikamet eden köpeciklerimiz var malum.
Geçen baharda beşini bizim bahçeye bırakıp gitmişti işgüzar köylünün biri.
Aldık, baktık, besledik.
Sonra bir kanlı ishal, gençlik hastalığı falan; dördü ölüp gitti. Biri yaşıyor; kocaman oldu.
Yine geçen kış açlık ve soğuktan ölmek üzereyken kurtardığımız bir sokak canı da bir yıldan fazla oldu, bizimle beraber. Onun da beş bebesi oldu.
Dereçiftlik yolunda terk edilmiş halde üç yavru denk gelmişti. İki üç gün yolda besledik, sonra dayanamadık durumlarına, aldık bahçeye götürdük. Hastaydılar; veterinere, barınağa, hastaneye taşıdık günlerce. Birini barınağa gönderdik tedavi için, ertesi gün “öldü” dediler.
Diğer ikisi yaşıyor ama, hem sokakta aldıkları mikrop, hem genetik yapıları yüzünden hastalıklardan kurtulamıyorlar.
Bu iki yavru kanlı ishaldi.. Tedaviye başladık, tam sağlıklarına kavuştular derken üstüne bir de gençlik hastalığı dedikleri şey… Serumlar, ilaçlar, besleyici takviyeler derken iyileştiler.
Sonra…
Uyuz kaptı köpecikler.
Nereden geldiyse geldi, tüyleri dökülmeye, sürekli kaşınmaya başladılar.
Diğerlerine bulaşmasın diye ayırdık onları.
Kaç haftadır uyuz tedavisiyle uğraşıyoruz; ki biliyoruz, uyuz öyle kolay atlatılan bir hastalık değil.
İlaç tedavisiyle iyileşme yolunda hayli mesafe katettiler diye düşünürken, hastalık yeniden belirdi; daha çok kaşınmaya, kendilerine zarar vermeye başladılar.
İlaçlı sularla yıkıyoruz, ilaçlarını içiriyoruz, beslenmelerine özen gösteriyoruz ama.. Hastalık peşlerini bırakmıyor.
***
YOLDAN gelip geçen köylüler, uyuzun salgın halde devam ettiğini söylüyorlar.
Bizim orası, onlarca köyün geliş – gidiş yolu üzerinde. Her geçen vatandaş, köylerindeki uyuz salgınından bahsediyor. Uyuz yüzünden tüyleri dökülmüş, etleri kıpkırmızı kesilmiş, yaralı bereli, hasta halde çok köpek olduğunu söylüyorlar.
Zaman zaman biz de köy yollarında çok sayıda uyuza yakalanmış sokak canıyla karşılaşıyoruz.
Hangi biriyle uğraşalım?
Şu da bir gerçek ki, köylüler de uğraşmıyor.
Bizim köylü, çobanlık, bekçilik yapacak köpeğin derdinde. Verirsin kuru ekmeği karnı doyar. Öyle seveyim, gezdireyim, rahat ettireyim diye bir dertleri yok genel anlamda.
Dişiyse, zaten iş görmez, at sokağa gitsin!
Erkek köpekleri tercih ediyorlar.
Bizim oralar, terk edilmiş dişi köpek kaynıyor.
..ve uyuz her yanlarını sarıyor bu hayvancıkların.
***
KÖYLÜLERİN iddiası o ki, uyuzun nedeni, Büyükşehir’in barınağından sokağa terk edilen hasta hayvanlar!
Öyle diyor köylüler.. Barınak görevlileri köylerin yakınlarına bırakıveriyormuş bunları.
Kaderlerine terk ediyorlar yani. Ölecekse, barınakta değil doğada ölsün!
Yaşayacaksa, doğada yaşamaya devam etsin…
E peki hızla yayılan uyuzu ne yapacağız?
Sahiplendiğin hayvanı ne kadar korursan koru, bir şekilde hastalığı kapabiliyor. Doğal ortamdalar çünkü. Steril halde yaşamıyorlar. Her türlü mikroba, bakteriye, hastalığa açık durumdalar.
Köylünün biri ikisi değil, pek çoğu söylüyor, bu sokak canlarını tenha yerlere bırakıp gittiklerini…
Tedavi edebilecekken niye sokağa terk ediyorlar?
***
BÜYÜKŞEHİR Belediye Başkanı Yücel Yılmaz’ın bu durumdan haberi var mı?
Hani şu sıralar seçim yaklaşıyor, Başkan da ufak ufak kırsal mahalle ziyaretleri yapıyor, köylülerle bir araya geliyor, sorunlarını dinliyor, propagandasını yapıyor.
Seçim sath-ı mailinde daha fazla insana dokunmak istiyor; bu normal bir durum, politikacı sonuçta.
Eh, bir de hayvan hakları günlerinde falan kediyle köpekle fotoğraf çektirip sosyal medyadan hayvan sevgisi mesajları verme durumları var tabi.
O sevgi gerçekse, yalnızca fotoğraf karelerinde kalmamalı.
Ayrıca, ziyaret ettiği kırsal mahallelerin sakinleriyle dertleşirken, oralarda hızla çoğalan sokak canlarına da birkaç dakika ayırıversin deriz.
Bu yazılanları okuyunca, özellikle de şu ‘uyuz hastalığı’ konusundaki iddiaların üstüne gitsin isteriz.
Gerçekten böyle bir salgın var mı?
Salgın, barınak görevlilerinin kırsalın tenhalıklarına bıraktıkları hasta hayvanlardan mı kaynaklanıyor?
Sokak canlarının tedavisi için faaliyet gösteren barınaklarda durum nedir?
Buralar gerçekten çalışıyor mu, yoksa ‘mış’ gibi mi yapıyor?
Yücel Yılmaz’ın kâh belediyecilik, kâh seçim mesaisi kapsamında, bu mevzulara da zaman ayırmasını bekliyoruz.
Selam ederim.
