AHMET SERT
Ne alaka demeyin hemen…
Bazen öyle şeyler duyuyorum, öyle şeyler görüyorum, öyle şeyler okuyorum ki kanaat getirdim ben bu evrende yaşamıyorum.
Çok ilginç bir ülkenin bir o kadar ilginç insanlarının bulunduğu bir şehirde yaşıyoruz.
Bu kadar şanslı bir ortamda, durumda çöl bedevisinin bahtsızlığına benzer durumumuz…
Trajikomiklikler kaderimiz olmuş…
Ne deveyiz, ne kuş, devekuşuyuz devekuşu…
Ulusal siyaseti izlemeyi bırakalı yıllar oldu; şöyle göz ucuyla bakıyorum, kulak kabartıyorum arada diyelim. Yerel konularla ilgiliyim daha çok…
Neticede bana çok da faydası yok; falan şunu dedi, filan şöyle karşılık verdi türü magazinsel siyasi çekişmelerin…
Ben suyuma, çöpüme, çevreme, kişisel maişetime odaklıyım; tavsiye ederim…
Ama yukarıda da dediğim gibi paralel bir evrendeyim sanki…
Yaşadığım şehirde yaşama heyecanım kaybolup giderken üstelik…
Öyle bir şehirdeyiz ki herkes her konuda uzman… Herkes teknik direktör, herkes finansçı, herkes tarihçi, herkes öğretmen, herkes sağlıkçı vs…
Bir de şehirlinin yaşadığı “öğrenilmiş çaresizlik” durumunu ekleyin üstüne…
Ağızlardan düşmeyen “Olmaz, yapamayız, burası Balıkesir, burada gitmez vs.” cümlelerinin havada uçuştuğu…
Hiçbir şeyi beğenmeyen, tatmin olmayan, her şeyden de anlayan bir tayfa üstelik…
Sosyal mecralar bu uzman yorumlarıyla yıkılıyor. Dedim ya uzmanlar memleketiyiz.
Spordan sanata, kültürden altyapıya, ekonomiden siyasete, tarihe uzanan geniş bir yelpazede atan atana…
Ben yaşadığım şehre bakıyorum. Bütün bunlar arasında bakıyorum da gördüğüm çok da bir şey yok ne yazık ki şehrimde…
İstediğim her konuda kalite çıtasının biraz daha yükseldiği, refahın arttığı, sakin, huzurlu bir hayat özlemi, bu kadar…
Şehrimizde on sene, yirmi sene önce neredeyse duymadığımız ya da kırk yılda bir rastladığımız haberleri görmek günlük rutinimiz oldu.
“Uyuşturucu operasyonu…”, “ Balıkesir’de çok sayıda silah ele geçirildi.”, “ İran uyruklu kadın evinde ölü bulundu.”, hatta “ Şok eden Jigolo Operasyonu…” vb. gibi…
Gün geçmiyor ki bu tür haberler yerel ya da ulusal basında kendine yer bulmasın.
Hatta her geçen gün bu türden adli vakaların sayısı artarak devam ediyor.
Şehirde insanların kendini eğlendirebileceği, güzel zaman geçireceği yeşil alanlar, etkinlik alanları giderek azalmakta…
Koca şehr-i Balıkesir yarım yamalak iki caddeden ibaret…
Gideyim tiyatro seyredeyim deseniz yok… Sinema seyredeyim deseniz o bile merkezde değil; ancak bir alışveriş merkezine atmak zorundasınız kendinizi…
Şehirde adam akıllı kütüphane bile yok…
Gezip görecek bir fuar alanı, müzeler de…
Avel avel iki yarım yamalak caddede amaçsızca tur atmak bu şehirdeki en büyük etkinlik…
Ancak sosyal medyadaki bazı yorumlara bakarsanız şehirde çok güzel şeyler oluyor; çok başarılı bir ekip ve bu ekibin olağanüstü çalışmaları var.
Her gruptan ve meslekten insanlar da var üstelik bu yorumları yapanların arasında…
Herkesin bir hesabı var doğal olarak…
Kiminin ticari hesabı, kiminin şahsi istikbal hesabı…
Kasabamızda işler böyle yürüyor ne yazık ki…
Bu yorumlar karşısında bendeniz kendimi –varsa- paralel bir evrenden şehre bakan biri gibi hissediyorum.
Benim bakış açıma göre durum o kadar vahim ki…
Bir şehirde olması gereken en elzem, en sıradan, en hayati yapılar, hizmetler bile yok şehrimizde…
Abartma canım o kadar sen de demeyin sakın; gerçekten de öyle…
Bu ölçekte, potansiyelde olan bir büyükşehrin merkezinde tiyatro, sinema yoksa kültür-sanatın esamesi okunmuyorsa, meydan, “oldcity” bölgesi, müzeler, gerçek anlamda bir kütüphane, gerçek anlamda bir toplu taşıma sistemi yoksa –örnekler çoğaltılabilir- o şehir ve içinde yaşayanlar ölüden farksızdır benim için…
Ne diyor büyük atamız…”Sanatsız kalan bir milletin hayat damarlarından biri kopmuş demektir.” Ya şehrin… Atam tam bizim şehri tarif etmiş.
Hepimiz yaşayan ölüleriz bu şehirde…
Ölmüşüz de ağlayanımız yok…
Mekânı cennet olsun, çok iyiydi muhterem…
Ruhuna El- Fatiha…
