OZAN UTKU ARICAN
Korona virüsünün ülkemizde hızla yayılması sonucunda ‘yüz yüze eğitim’ sisteminin yerini ‘uzaktan eğitim’ sistemi aldı. Eğitim-öğretim yılı boyunca öğrencilerin derse katılmasının zorunlu kılınmadığı ancak sınavların uygulandığı; hatta zaman zaman vaka sayılarında düşüş yaşanmasıyla örgün eğitime geçilip kısa süre sonra yeniden uzaktan eğitime dönme kararlarıyla adeta MEB’in bocaladığı anlara şahitlik ettik. Evet, gerçekten zor bir dönemden geçtik ve diğer ülkelerde olduğu gibi Türkiye de bir çok alanda sıkıntılar yaşadı, tökezledi. Ancak sağlık alanında olduğu gibi eğitim alanı da hata yapılmasına meydan verilmemesi gereken kurumlardan biridir. Ve bizler ‘kayıp bir yıl’ tespitinin öğrencilerimizde yarattığı eksiğin, ne yazık ki, farkında değiliz.
Ben, bu süreci bizzat yaşayan öğretmenlerden biri olarak, bire bir tüm sorunları ve eksikleri gözlemleme şansını elde ettim. İyisiyle kötüsüyle geçen bir yıl boyunca ilk defa öğretmenlik deneyimim uzaktan eğitim süreciyle başladı. Ne hazindir ki, ilk defa öğrencilerimi kamera karşısında gördüm. Seslerini ilk defa mikrofondan işittim. Onlarla zoom aracılığıyla sohbet edip tanıştım. Derslerimizi dönem boyunca sanal ortamda işleyerek zihin haznelerinin geliştiğini umut etmekten başka çaremiz yoktu.
Peki sınıf ortamının olmadığı bir yerde, öğretmenliğin video kaydından öteye gidemediği yapay sınıfta ne oranda başarı sağlayabilirdik?
İşte bizden istenen tam olarak buydu.! Diğer yandan bizler uzaktan eğitim sürecini en azından aşılanma tamamlanana kadar sürdürebilirdik. Ancak, her düşüş yaşandığında sanki pandemi dönemi bitiyormuş gibi ,örgün eğitim kararı ara ara gündemde yer etti ve yıllık programların uygulanmasında sıkıntılar yaşandı. Eğitim-öğretim süreci ise, adeta çocuk oyuncağına döndürülerek, önce 9. ve 12. Sınıf öğrencileri normalleşme varmışçasına okullara çağrıldı. Bu süreçte örgün eğitime geçilse de, derslere katılım zorunlu kılınmadı. Üstüne üstlük katılımın zorunlu olmadığı derslerden öğrencilerin sınav olacakları duyuruldu. Sınavlara gelen öğrencilere sıkı tedbirler uygulandığını varsayabilirsiniz. Ancak, bu sınavlardan sonra ilçemizde bulunan tüm okullarda korona vakalarında artış görüldü. Çünkü sıkı tedbirler alınsa da, yaklaşık yüz kişinin aynı okulda bulunduğunu varsaydığımızda alınan önlemlerin Türkiye genelinde virüs artışını tetiklediği çok açıktır. Ne kadar önlem alsak da, muhtemelen ekonomik ve siyasi kaygıların olduğunu tahmin ettiğim bu karar karşısında, düşüncelerim ister istemez bakanlığın süreci yanlış yönettiği kanaatini ortaya çıkardı. İkinci döneme geçtiğimizde de uzaktan eğitim süreciyle tam güvenlik ve zorunlu katılımla tam öğretim sağlanması gerekirken, tam tersine aynı kararsız ve programsız eğitim modeli uygulanmaya devam etti.
Kararsız program uygulanması ile birlikte, ‘kayıp bir sene’ den dahi hiçbir şekilde verim alamadığımız bu pandemi döneminin diğer bir yanı ise, bahsettiğimiz gibi, sınıf ortamının ve öğretmen-öğrenci ilişkisinin ortadan kalkmasıdır.
Bir bilgiyi ve konuyu öğretebilmek demek, sadece onu anlatmak ve donanımlı olmaktan geçmez. Aynı zamanda öğrenci ve öğretmen arasında kurulan derin ve anlamlı göz kontağı da bu işin en temel dinamiğidir. O öğrenciyi yakından tanımalı, sorunlarını dinlemeli, dünyasını anlamak zorundayız. Öğrenci de sizi tanımalı ve aranızda zamanla sıcak bir ilişki kurulmalıdır. Çünkü, psikolojik ve sosyolojik açılardan öğrenciyle öğretmen arasındaki bağın inşası olmazsa, yeni bir nesil yaratmanız da, ona ulaşabilmeniz de mümkün değildir. Oktay Sinanoğlu’nun da dediği gibi, bilim+gönül işbirliğini şiar edinip, Türkiye ve dünya sorunlarını gözeterek yol gösterici olunmalı, Türkiye’nin gerçeklerini gözeterek geleceğin sahiplerini yetiştirebilmeliyiz.
Bizler umuyoruz ki:
Planlı ve programlı bir eğitim modeliyle, sıcak bir bilimsel köprü kurarak verilmeye çalışılan her eğitim hamlesi hedefe ulaşacaktır. Buradaki en temel hedefimiz ise, köy enstitüleri modelinde olduğu gibi, her gün aynı şevkle ve tutkuyla Türkiye’nin genç potansiyelinin başarıya ulaştıracak bir eğitim modelinin uygulanmasıdır.
