Uzun zamandır televizyon yayınlarından şikayetçiyim, izleyecek kanal bulamıyorum.
Haberleri farklı kanallarda izlemeye çalışırken bazen aynı haberi bile ters açılardan
dinleyince pes dedirtiyor. Bir kanalda “dikkatsizlikle nehire düştü” denilen habere konu olay,
diğerinde “zemin kayması oldu”, ötekinde “arkadaşı itti”, bir diğerinde “araba çarpınca düştü”, bir ötekinde “başına ağaç devrildi” olunca hem gülüyorum, hem kızıyorum.
İzleyiciye değer vermemek mi, siparişe göre söylemek mi bilemedim.
Güncel haberleri izledikten sonra bazen televizyon kanallarında uzaktan
kumandaya dokunarak gezinmeyi deniyorum. Ama reklamlara izin vermeden.
Hani rahmetli Barış Manço’nun dediği gibi seke seke geçiştirerek, atlayarak.
-Kadınları birbirine düşüren, hakarete varan seviyede tartışmalı dedikodu programları,
-Açlığın gündemde olduğu ortamda lüks et yemeklerine tuzu koluyla gözümüze sokar gibi
göstere göstere atanların alkış aldığı acaip, çeşit çeşit yemek programları..
-Hukukun, yasaların, devletin çözemediği cinayet davalarını çözeceğine soyunan,
yayında kameramana “şurdan al” diye sürekli talimatlar yağdırarak kendilerini gösterten
uzun saçlı gösteriş meraklıları..
-Konserler ahlaksız diye iptal edilirken ıssız adada bikinili, şortlu kızlı-erkekli genç gurupların
sözde yarışma eğlenceleri..
-Başkasını konuşturmamayı marifet sayan hep aynı tiplerin ağırlıklı olduğu, sözde güncel
olayları tartışan ama tam söz verilince şimdi reklam arası denilen uzun süreli ,
kişiye, sunucuya göre programlar..
-Ağız kavgaları terbiyesizleşince sık sık sesi kesilen boşanma, ara bulma programları,
-İnsanlar karnını doyurmayı düşünürken çeşit çeşit lüks, bazen garip yemekleri ağır çekim
ağızlarına götüren, dakikalarca çiğneyip yutmalarını yayınlayan, “Ne diyecek acaba ?” diye
el pençe divan duranların saatlerce ağızlarına baktıkları eski osmanlıdaki uşaklık türü gariplikler..
-Aslında her biri gizli reklam programı, son model saatlerin, cep telefonlarının, pahalı (lüks)
kıyafetlerin, markaların ağırlıkla öne çıkarıldığı, ne iş yaptığı belli olmayan sözde firmalarda
iç çekişmeler, kültürümüze aykırı aleni aldatmalar, kandırmacalar, kavgalar,yalanlar,
-Kısa sürede zengin olmak için her yaş gurubunda okumayı bırak şarkıcı olmaya bak, köşeyi dönimajıyla göklere çıkarılan, ama yarışmayı kazandırsın diye halktan gönderilen yüzbinlerce
cep telefon (sms) mesajlarıyla düzenleyenlere bir gecede trilyonları kazandıran sözde yarışmalar..
-Sunucusunun adı soyadıyla bahsedilen haber programları, hafta sonu gezme, eğlenme programları..
-Evlerde mutlaka onarım, yıkım yapılması gerektiğini işleyen usa kökenli, bir evde “mermer
kullanılmaz, yıkalım, metal mutfak koyalım” diyen, aynı metal mutfak olan diğer evde “metal
mutfak kullanılmaz mermer olmalı” diyen sadece tüketim ağırlıklı saçma ev mobilya programları..
Ve daha neler neler…
Bunlar ilk akla gelenler, tıklayınca sık karşılaşılanlar…
Konusu belirsiz, bölüm sayısı duruma göre ayarlanan, bazen bitiveren, oyuncusu para isteyincehikayede (senaryo) öldürülüveren, adı dizi, özü boş oyalama görselleri.
Ne olursa olsun her yayının ortasında çoğu zaman habersiz kesilen yayın ve araya giren reklamlar…
Yıllar önce ünlü tiyatro sanatçısı rahmetli Ayşen Gruda şimdi olmayan bir kanalda , yine rahmetliolan gazeteci Savaş Ay’ın canlı yayın prgğramında gereken cevabı vermişti. Sokakta içinde ateşyanan bir varil etrafında çekimi yapılıp canlı yayınlanan , telefonlarla ünlü konuklara bağlanan,sohbet eden, sorular soran bir programdı.
O gün de canlı yayında Ayşen Gruda’ya bağlandılar ama “İyi akşamlar”dedikten hemen sonra“Şimdi reklamlar” dedi.
Reklamlardan sonra tekrar bağlanınca rahmetli Ayşen Gruda çok sert ve net konuşmuştu:
“Savaş bey, siz beni arayıp programınıza katılmamı rica edip konuşmamı istemiştiniz.
Benim herhangi bir talebim olmadı. Annenizi sevdiğim için katkım olsun diye
kabul etmiştim. Ama beni arıyorsunuz, bağlanıyorsunuz, hemen ara verip
reklama gidiyorsunuz. Ben bunu kabul edemem. Kullanılmayı kabul edemem.
Lütfen bundan sonra beni aramayın“ deyip kapatmıştı.
Ve o program da kısa süre sonra ortadan yok olmuştu. Bir davette karşılaştığımızda
rahmetli Ayşen Hanım’a olayı hatırlatmış, tebriklerimi iletmiştim, teşekkür etmişti.
Şimdi bazı tartışma programlarına bakıyorum, tam soruyu soruyor, “şimdi reklam arası”.
Katılımcılar arasında ünlü siyasiler, saygın denilebilecek yöneticiler, aşina isimler de
olabiliyor. Ama yayıncılık çok farklı kulvarda.
Yani herşey büyük şirketlerin, çoğu yabancı markaların kaynak aktarmasına bağlı.
Parasal döngüyü sağlamak için kaynak, kaynak için tek unsur reklam olabilir. Yapılsın.
Ama izleyiciye, programa katılana saygısızlık yaparak, tam bir şey söylenirken değil.
İtici oluyor.
Hem de taktik, araya giren aynı kanalın bir başka programının tanıtımı.
Sonra uzun ticari reklamlar.
Sonra aynı kanalda birazdan yayınlanacak dizinin parçaları. Sonra yine ticari reklamlar.
Sonra hafta sonu yayınlanacak programın reklamı. Sonra yine ticari reklamlar vs…
Eskiden reklamlar da güzeldi, bu kadar itici, boğucu değildi.
O halde kaç tane kanal, kaç tane şirketin olduğunu da bilmek önemli herhalde.
Hepsini net bilen sanırım yoktur.
O sebeple televizyon hep açıktır ama kısık sesle. İşlerimi yürütür, iletilerime bakar,
yanıtlar yazarım. Yurt ve dünya haberlerini, memleket haberlerini okurum.
Ve tabi kitapların arasında yolculuk. Kumanda da mutlaka yakınımda.
Onlar karar veremez neyi izlettireceklerine, ben karar veririm neyi izleyeceğime.
En rahat Ton Tv. İzliyorum. Böyle sıkıntıları yok. Bazen eski de olsa yerli-yabancı filmler
göze çarpıyor. 30 Ağustos Zafer Bayramı akşamı Kurtuluş filminden bölüm ve tarihsel
görüntüler duygulandırmıştı. Tavsiye ederim.
Orada da sıkılırsam yerel kanallara geçerim. Hiç olmazsa kavga yok.
Önceki yazımda da vurguladığım gibi ne alacağımıza, ne yiyeceğimize,
neyi izleyeceğimize biz karar verebiliriz. Başkası değil.
Ankara’dan gönül dolusu selamlar, saygılar.
