Kaldırım “sokak ve caddelerin iki yanında yayaların yürümesi için yapılan yol” diye tanımlanır.
Kapalı mekanlarda sigara içilmesi yasaklanınca cadde ve sokaklardaki kaldırımlar lokanta, kafeler ve çay ocaklarının işgaline uğradı. Bunun yanında inşaatlar ve sokakta hareket, harekette bereket vardır mantığıyla hem seyyar hem de sabit işyerlerinin vazgeçilmez kazanç kapısı haline geldi kaldırımlar.
Otopark sorunu, park ücreti ödememe isteğiyle “aman benim işim görülsün de ne olursa olsun” özgüveniyle kaldırımlara park etmek yetmezmiş gibi motosiklet, bisiklet, scuter gibi araçların gelişi güzel park etmesi biz yayalara yürüyecek alan bırakmaz oldu.
“Yaya kaldırımları yayalarındır.” “Herkesin istediği yere yaya yollarından gitme hakkı vardır” der kanunlarımız. Bunlar temel şartlar ama onlardan söz etmek Balıkesir özelinde fantezi olur. Yasa ve yönetmeliklere göre kaldırımların işgal edilmesini önlemek belediyelerin ve zabıtanın görevidir. Ancak belediyeler ve zabıta sanki bu yasa ve yönetmelikler yokmuş gibi davranıyor.
Örf, adet ve yaşam kültüründen gelme alışkanlıklar maalesef siyasi rantla birleşince adeta işin içinden çıkılmaz hale dönüşüyor. Ne yazık ki şikayette çözüm olmuyor, muhatap bulmakta zorlanıyorsunuz.
Alo 153 Türkiye’nin her yerinde Zabıta hattıdır. Şikayet için ararsanız karşınıza zabıta değil belediyelerin beyaz masalarını bulursunuz. Ya onların sorumluluk alanı değil ya da ilgilile ileteceğini söyleyen birini bulur, ancak çözüm bulamazsınız.
Böyle kısır döngü içerisinde ya kaldırımlarda akrobasi yapar ya da araç yollarını kullanırsınız. Sonra da adınız “ne de olsa Balıkesirli’ye çıkar.” Haksız bir suçlamaya maruz kalırsınız.
