İnsanoğlu hayatını sürdürebilmek için bazı zorunlulukları yerine getirmekle yükümlü kılınmış hayatın çarkları tarafından. Eve ekmek götürmek, faturaları ödemek, günü çalışarak geçirmek, karnını doyurmak, sevdiklerine emek vermek, bu yükümlülüklerin ilk akla gelen örnekleri.
Hayatın içinde kendimiz, sevdiklerimiz ve hayatımız için didinip dururken, hayat da boş durmayıp bize zorunlulukları ve sorumlulukları hatırlatmayı sürdürür. Ve bir ömür gelip geçtiğinde harcadığımız emeğin de gelip geçen ömrün de bir anlamı kalmadığını anlamadan göçüp gideriz bu hayattan. Anlamayız; çünkü hayatın bize dayattığı öncelikler gerçeği görmemize engel olur çoğu zaman. Bu nedenle de gerçek sandığımız yanılgılar ve yanılsamalar ile hayatımızı yaşarız.
Bir düğüne ya da ölüme tanık olmak, ziyaretçi olmak, düğünde oyuna, cenazede hüzüne ortak olmak, sevince ya da üzüntüye tanık olmanın dünde kalan sesi oldu nicedir. Günümüz insanı düğüne de cenazeye de orada olduğu bilinsin diye gidiyor artık. Ve hatta orada olduğu bilinsin diye şehidin tabutu başında selfie denilen öz çekimini yapıp çok sosyal medyalarda paylaşıyor. Böylesi selfie denilen sefil çekimleri yapanları gördükçe çokça tanık olduğum cenaze törenine katılmış gibi yapıp, camiye giriş yapıp kalabalığın arkasından sıvışanları çok masum buluyorum artık. Hiç olmazsa oraya kadar gelip gittiği ve orada bulunmasını paylaşmadığı için.
Ölümleri, afetleri, yıkımları dışarıdan izleyip de sanki orada imiş gibi yorumlar, paylaşımlar ve hatta iddialarda bulunmak da önceliklerimizin arasında yerini aldı. Öyle bir hale geldik ki, ölümlerin nedenini sorgulamayı bırakıp, ölenlerin sayısı ile uğraşır olduk. Oysa ölen sayısının 1 olması ile 100 olması arasında fark var yok. Ölen, yitip giden ve hatta bizim hayatımız için ölüme gidenlerin sayısının az ya da çok olması, azın sayısı, çokun miktarı, azın ne olduğu, çokun ne anlama geldiği önemsiz iken bizler bunlara kafa yoran, çok bilmiş ve çok konuşan insanlar olup çıktık.
Üç günlük dünyada yaşananları, başımıza gelenleri, insanlarımızın başına gelenleri, ölümleri, yıkımları ve afetleri iki günde unutmak da bir öncelik ve hatta alışkanlık oldu hepimiz için. Depremde öleni de, trafikte hayatını kaybedeni de, terör yüzünden ya da ülke dışındaki operasyonlarda şehit olanları da iki günde unutup gidiyoruz. Geçen bu iki günde de onları hiç unutmayacağımızı, çok üzüldüğümüzü, üzüntüden süzüldüğümüzü, kahrolduğumuzu ilan eden paylaşımlar yapıyoruz ve iki gün dediğin böylece geçtikten sonra yeni yıkımlar, yeni afetler ve yeni ölümler için beynimizi hazır ve diri tutarak hayatımıza devam ediyoruz.
Hayatımıza devam ediyoruz etmesine de hayat devam ediyor mu bizimle yürümeye?..
Bilmiyoruz, bilmek de istemiyoruz.
