Ekonomik düzenin en temel taşlarından biri olan enflasyon, adeta bir toplumun finansal sağlığının termometresi gibidir. Enflasyon tanımı genel olarak, mal ve hizmetlerin genel fiyat seviyesindeki artış olarak kabul edilir. Bu tanım karmaşık etkileşimleri ile hayat pahalılığı üzerindeki derin etkileri gizler. Eko6nomi üzerindeki bu anlam kazanan kavramlar hepimizin günlük yaşamını doğrudan etkiler.
Bir ekonomide enflasyonun yükselmesi, para biriminin satın alma gücünün düşmesi anlamına gelir. Bu durum tüketicilerin aynı miktarda mal ve hizmet için daha fazla para ödemeleri gerektiği anlamına gelmektedir. Uzun vadede enflasyon tasarrufun azalmasına, yatırım kararlarının olumsuz etkilenmesine neden olur.
Hayat pahalılığının arkasında yatan sebepler enflasyon, mal ve hizmetlerin fiyatlarının artmasıyla yaşam maliyetini yükseltir. Ayrıca üretim maliyetlerindeki artış, döviz kurlarındaki değişimler, vergi politikaları gibi faktörler de hayat pahalılığının artmasına katkıda bulunur.
Ekonomideki istikrarsızlık bazen küçük ve görünüşte önemsiz faktörler bile hayat pahalılığında önemli artışlara sebep olabilir. Spekülasyon hükümet politikalarındaki ani değişiklikler, küresel piyasalarda dalgalanmalar gibi “sudan sebepler” bile enflasyonu tetikleyebilir.
Bir önceki Hazine ve Maliye Bakanı Nurettin Nebati ve şimdiki bakanımız Mehmet Şimşek’in taban tabana zıt politikaları bile enflasyon ve hayat pahalılığının sebepleri olarak karşımıza çıkması ve hepimizi etkiliyor olmasının başlıca sebepleridir.
Enflasyon ve hayat pahalılığının kontrol altına alınması, kapsamlı ve çok boyutlu strateji gerektirir. Para politikası, mali disiplinin sağlanması, yapısal reformların uygulanması, enflasyonun kontrol altında tutulmasının en temel önlemleri arasındadır.
Üretim kapasitesinin artırılması, ihracatın teşvik edilmesi ve teknolojik yeniliklerin hayata geçirilmesi gibi adımlar göz ardı edilerek sadece tasarruf tedbirleriyle enflasyon ve hayat pahalılığının önüne geçmek mümkün değildir. Kamudaki tasarruf elbette önemli olmasına karşın tasarrufu kamu harcamaları, ihaleler, mal, hizmet ve kiralamalar üzerinden yapmak yerine çalışanlar ve vatandaştan yapılması ne yazık ki tasarruf tedbirlerinin faydası görülmemektedir.
