Emek faktörünün sermaye değeri onun bilgi ve becerisinden ileri gelir. Bilgi ve beceriyi edinmenin yolu ilkokuldan başlayarak alınan eğitimdir. Eğitimin kalitesi yükseldikçe vatandaşların beşerî sermaye değeri güçlenir. O nedenle ilkokuldan üniversiteye kadar eğitim kurumlarının kalitesi emeğin verimliliği üzerinde belirleyicidir.
Bir ülkenin nitelikli insan gücü ne kadar güçlü ise bu onun ekonomik gücüne yansır. Aynı şey bölgeler için de geçerlidir. Bir bölgede yoğunlaşan nitelikli emekle o bölgede yoğunlaşan sermaye ve yatırımlar arasında karşılıklı bir ilişki vardır.
Hızlı gelişen ülkelerde devletin eğitim yatırımları sermayenin istediği emeğin oluşumunu sağlamanın gerisinde kalabilir. Bu tip durumlarda büyük sermayedarlar bizzat kalifiye emeğin oluşumuna destek olmak için bazı girişimlerde bulunabilirler. Vehbi Koç’un önderlik ettiği TEV, yine Koç Grubu’nun girişimiyle başlayan “Meslek lisesi memleket meselesi” gibi kampanyalar, Suna Kıraç’ın TEGEV girişimi bu ihtiyaçlarla ilgilidir.
Günümüzde dünya ekonomisinde yaşanan dönüşüm hem ülkelerin eğitim kurumlarının hem de beşerî sermaye değerlerinin yeniden güncellenmesini gerekli kılmaktadır. Emek faktörünün sermaye değerinin güncellenmesinin toplumsal maliyeti de devlet, özel sektör ve bireyler arasında paylaşılmak zorundadır.
Devlete düşen eğitim kurumlarını ve müfredatını güncellemek iken, özel sektöre düşen çalışanlarına yapacağı eğitim ve gelişim yatırımlarıyla onları ihtiyaç duyduğu beşerî sermaye değerine yakınlaştırmaktır. Büyük sermayelere ve uluslararası fonlara daha büyük ölçekli dönüşümleri destekleyerek dünya ekonomisinin gelişim alanlarına nitelikli insan gücü yetiştirecek kurumları yaratmak düşmektedir. Bireylere düşen sorumluluk ise kendi beceri ve yetkinliklerini artırmak için para harcayarak bir takım kurs ve sertifikalar edinmek, eğitim almak, dil öğrenmek yani kendilerine yatırım yapmak olmaktadır.
