CUMHURBAŞKANLIĞI siyaset üstü veya partiler üstü bir kurum değil artık.
Parlamenter sisteme geri dönene kadar da bu böyle olacak.
O halde, cumhurbaşkanı adayı da partilerin içinden çıkmalı.
Allah’tan ‘Ekmeleddin’ hatasını tekrarlamadılar.
Bir de sloganı vardı: “Ekmek için Ekmeleddin!..”
Millet adamın ismini telaffuz etmekte zorlanırken, bir de kafiye tutturup ekmeği katmışlardı işin içine.
CHP ile MHP’nin ortak icadıydı. Sonrasında küçük partiler de destek verdi.
Az buz değil, 16 milyona yakın oy aldı.
Aday gösterildiğinde Türk halkının büyük bölümü ne Ekmeleddin İhsanoğlu’ndan, ne de genel sekreterliğini yaptığı İslam İşbirliği Teşkilatı’ndan haberdardı.
Siyaset aleminde yoktu.. Kimseler tanımıyordu.
Recep Tayyip Erdoğan gibi dişli, cevval, siyaset kurdu bir ismin karşısına alternatif çıkarılacak bir aday olamazdı.
Cumhurbaşkanı adayı, partilerin içinden çıkmalıydı. Genel başkanlar dururken, hariçten aday aramanın anlamı yoktu.
***
2018’de öyle yaptılar. CHP Muharrem İnce’yi aday gösterdi. Bugünün Memleket Partisi Genel Başkanı Muharrem İnce, o zamanın ve bu zamanın CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nun “gel bakalım Muharrem” seslenişiyle kürsüde esas duruşa geçmişti.
Kazanma kararlılığı sandıkta son buldu. Oylar sayıldı, Erdoğan tüm rakiplerini üçe beşe katladı.
Sonucu alır almaz Muharrem İnce telefonu kapattı; daha doğrusu kendini kapattı.
Ertesi gün, “adam kazandı” dedi.
Kaybetmiş olsa da, partiliydi. Milletvekiliydi. Yıllarını siyasetle geçirmişti. CHP Genel Başkanlığı’na bile talip olmuştu.
O süreçte İYİ Parti Genel Başkanı Meral Akşener de cumhurbaşkanı adayıydı. HDP’nin adayı Selahattin Demirtaş’ın bile gerisinde kalmıştı.
***
BU kez yine ilk hatayı tekrarlayacaklardı neredeyse.
Cumhur İttifakı’nın adayı zaten belliydi. Millet İttifakı, altılı masa dedikleri liderler platformu “o mu olsun bu mu olsun” diye arayış içindeydi. Hariçten bir ismi aday göstermeleri söz konusuydu. CHP Genel Başkanı Kılıçdaroğlu adaylık için en hevesli isim olsa da, ittifakın sürdürülebilirliği için bunu çok dillendirmedi.
Gerçi herkes Kılıçdaroğlu’nu bu iş için en uygun isim olarak görüyordu. İYİ Parti arıza çıkarıyordu.
Kılıçdaroğlu ile olmazdı onlara göre. Meral Akşener, ortak metinlere imza attığı halde alttan alttan kendi teşkilatını “Kılıçdaroğlu ile kazanamayız” algısına zorluyordu. İYİ Parti’nin yöneticileri, milletvekilleri falan sosyal medyadan veya ekranlardan sık sık mesaj veriyor, bazen üstü açık bazen kapalı halde, Ekrem İmamoğlu ve Mansur Yavaş’ı gündeme taşıyordu.
Akşener en sonunda yaptı yapacağını… Beklenebilecek bir hamleydi.
Adayın açıklanmasına az kala, “Kılıçdaroğlu ile olmaz, ya İmamoğlu ya Yavaş” diye kestirip attı.
Sonrasındaki gelişmeleri zaten biliyorsunuz.
Dayattığı iki isim için söz aldı, masaya geri döndü, Saadet Partisi önündeki adaylık açıklamasında yüzünü astı, konuşmaları dinledi.. Sanki orada yoktu.
***
TAYYİP ERDOĞAN, İstanbul Belediye Başkanlığı’ndan Başbakanlığa, oradan Cumhurbaşkanlığı’na terfi etmişti.
O halde, Ekrem İmamoğlu veya Mansur Yavaş da aynı yoldan gidebilirdi.
İmamoğlu’nun ceza alıp siyasi yasaklı duruma düşecek pozisyona geldiği günün akşamında, Saraçhane’deki mağduriyet mitingini hatırlıyorsunuz. Meral Akşener nasıl da sarılıp kucaklamıştı İmamoğlu’nu.
Orada anladık ki, Akşener’in adayı İmamoğlu.
CHP Genel Başkanı bile kendi Belediye Başkanı’nı bu denli kucaklamadı yani.
Bu sahip çıkış, bu destek bir anlamda Kemal Kılıçdaroğlu’na mesajdı.
İmamoğlu her ne kadar “Genel Başkanımın yanındayım” dese de, önceki akşam CHP Genel Merkezi önündeki balkon konuşmasındaki vücut dili pek öyle demiyordu. Yüzünde hafif ekşimsi bir mimik, iki elini göbeğinin altından bağlamış, başparmaklarını çevirip duruyordu bir ileri bir geri…
Stres ve kaygı göstergesi yani.
***
AKŞENER, adaylık konusunda istediğini alamadı. Bu nedenle kendisini ittifakın mağlubu olarak görüyor olabilir. Tabi bu hamlesiyle hem kendi tabanında, hem ittifak seçmeninde tepkilere neden oldu. İYİ Parti’de istifa furyası başladı.
İttifaka halel gelmesin diye yeni formüller geliştirdiler, “öyle olmaz ama böyle yapabiliriz” modunda teklifler falan… İmamoğlu ve Yavaş’ı Akşener’e yollamalar, gönlünü alma çabaları.
Sonuçta yeni bir formül bulundu; “Cumhurbaşkanı adayı yapamayız ama, yardımcısı olabilirler” denildi. Akşener’in son teklifi gibi sunuldu piyasaya bu formül.
Böylece, sular durulmuş, ittifaka halel gelmemiş oldu.
Tabi iktidarın ağzına büyükçe bir sakız verdiler şimdi. 14 Mayıs’a kadar çiğneyip çiğneyip patlatacaklar.
***
PEKİ ya İmamoğlu ve Yavaş bulunmaz Hint kumaşı mıdır? Çok özellikli, çok akıllı, çok bilgili, çok tecrübeli, çok pratik arkadaşlar mı kendileri?
İkisinin de birer dönem ilçe belediye başkanlığı yapmışlıkları var. Büyükşehir Belediye Başkanlığı’nda ilk dönemleri. O dönem henüz bitmedi.
Bu özellikler AK Parti’nin Balıkesir Büyükşehir Belediye Başkanı Yücel Yılmaz’da da var. Bir dönem ilçe Belediye Başkanlığı, şimdi de Büyükşehir.
O zaman Tayyip Erdoğan da çekilsin adaylıktan, Yücel Yılmaz’ı Cumhurbaşkanı adayı göstersin! Ya da elindeki diğer Büyükşehir başkanlarından birini…
Niyedir bu ısrar, onu çözemiyoruz.
Dönemlerini tamamlamadan bir başka seçimin adayı gösterilmek ne ola ki?
Mansur Yavaş’ı çok bilmiyorum ama, İmamoğlu’nun bu konuda içinin pır pır ettiği belli. Yani şu ittifak “Cumhurbaşkanı adayımız” deyiverse, oracıkta horona başlayacak.
***
KEMAL KILIÇDAROĞLU, Millet İttifakı’nın Cumhurbaşkanı adaylığı için en uygun, en yetkin isimdi.
Öyle olması gerekirdi, öyle oldu.
Muharrem İnce’nin aday gösterildiği seçimde de keşke kendisi çıkıp “adayım” deseydi.
Kaybederdi belki ama, sonuçta bir seçimi daha kaybetmiş olurdu.
Bu seçimdeyse kazanma olasılığı yüksek. Elindeki argümanlar fazla..
Hayırlısı bakalım.
