Takvimler 1968 yılının ilkbaharını gösterdiğinde, Bornova Parkı’nda ve de Bornova’daki köşklerin bahçelerinde mor salkım çiçekleri büyük bir şevk ve hızla açtılar ve de hızla kuruyarak döküldüler. Salkımların yerini güller almaya soyundular. Kısa bir süreliğine de olsa da aldılar. Ama güllerin de saltanatı kısa sürdü, döküldüler.
Bornova ve İzmir kavurucu sıcaklarla kucaklaşmaya hazırlanırken salkımlardan açık yeşil yapraklar, güllerden koyu yeşil yapraklar geriye kaldı.
Takvimler Haziran sonunu gösterdiğinde, satır altları çizilmiş tıp kitapları, tatbikatlarda giydiğim beyaz önlükler ve bir yığın tatlı, tatsız anı ile baş başa kalarak, Bornova’nın vakti geçmiş salkımlarını ve güllerini arkada bıraktım. Edremit Belediyesi’nin zeytin rengi otobüsüne binerek Akçay’a geldim.
1968 yılının Şubat ayında Edremit Belediyesi, Edremit-İzmir arasına düzenli otobüs seferleri koymuştu. Otobüs, sabah 08.30’da Edremit’ten İzmir’e hareket eder, akşamüstü de 17.30’da İzmir’den hareketle Edremit’e dönerdi.
İzmir’in kavurucu sıcakları henüz başlamamıştı. Bu olayı bir şans olarak görüyordum. Bu şansımı belediye otobüsünde gördüğüm aşina yüzler pekiştirmişti.
Akçay o yıllarda genelde ÇAMAŞIRLIK denen barakamsı yapılardan oluşuyordu. Sadece bazı Edremit zenginlerinin köşkü andıran bahçeli evleri vardı. Balya madeni de büyük çapta Akçay’dan ihraç edilmekteydi.
1 Temmuz Denizcilik Bayramı’na o yıllarda YAĞLI DİREK denir ve Akçay 1 Temmuz gününü kalabalık, eğlenceli bir gün olarak geçirirdi.
O yılda öyle oldu. 1 Temmuz’dan sonraki bir gün, Edremit’te Gaziilyas caddesinde devamlı oturduğumuz eve gitme durumum oldu. Bu ev eski bir Rum eviydi. Misafir odasında annem ve babamın düğün resimleri asılıydı. Resmin yere düşüp camının kırıldığını gördüm. Cam kırılınca, resim boşta kalmış ve kenarından fareler resmi kemirmişti.
Bu durumu anneme söyledim. Bir hafta kadar bir zaman sonra, Akçay’dan Edremit’e geldiğimizde, resmin yarıya yakın bölümünün fareler tarafından kemirilerek yendiğini gördüm. Fare yeniği resmi anneme gösterdim. Üzüleceğini tahmin ediyordum.
Beni hayrete düşüren bir yaklaşım sergiledi:
“Bırak fareler resmi yesinler, hayvanlar aç, yiyip doysunlar” diyerek hayret verici o derecede trajikomik bir tepki gösterdi.
Fareler düğün resmini yediler, bitirdiler. Doyup doymadıklarını bilmem mümkün değil elbette.
Resmin çerçevesini yakın zamanlara kadar sakladım. Sonunda o da kayboldu. Belki onu da fareler yemiştir.
