KAYBEDERSEN, durum muhakemesi yapmak zorundasın.
Neden kaybettiğini bilmelisin.
Kazanmak için ne yapman gerektiğini tartışmalısın.
“Nerede yanlış yaptık” sorusuna yanıt bulmalısın.
***
CHP her seçimde kaybediyor.
Her kayıp sonrasında, ‘değişim’ mottosu gündeme geliyor.
Birileri, “değişim şart” vaveylaları savuruyor.
Ama değişen bir şey olmuyor.
Bilmem kaçıncı kez kaybeden Kemal Kılıçdaroğlu, “Genel Başkanlık görevimden istifa ediyorum” demiyor.
Kurultay kararı alınıyor, delegeler tavlanıyor, “gitmen gerek” diyenler kaybediyor.
Gitmesi gerekenler, yine koltukları işgal ediyor.
***
ŞU sıra dilinden “değişim şart” cümlesini düşürmeyen İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu, seçim meydanlarında gördüğü yoğun ilgiyi siyasi ranta tahvil etmenin planlarını yapıyor.
Hani bu popülariteyle, tabanın ‘değişim’ talebini birleştirip CHP’nin yeni Genel Başkanı olabilir miyim hesapları…
“Değişim şart” diyen İmamoğlu, neyin değişmesini istiyor?
CHP’nin fabrika ayarlarına dönmesi mi hedef; yoksa yeni ‘helalleşmeler’ mi?
***
PARTİNİN kurmayları, milletvekilleri, il başkanları, yöneticileri falan, “kuva-yı milliye” kavramını dilinden düşürmüyor. Hemen peşi sıra “halklara özgürlük” muhabbeti geliyor!
Bir yanda ‘ulus devlet’, ‘laiklik’, ‘üniter yapı’, ‘tam bağımsız Türkiye’…
Bir yanda ‘daha fazla sosyal demokrasi’, daha ‘liberal’ politikalar…
Meydanlarda Altı Ok flamaları dalgalanıyor; ama Altı Ok’un temsil ettiği ilkeleri ağzına alan yok!
Cumhuriyetçilik, devrimcilik, laiklik, devletçilik, milliyetçilik, halkçılık ilkeleriyle çelişen söylem ve politikalar, partinin ‘ulusalcı’ tabanında rahatsızlık yaratıyor.
***
CHP daha fazla sola mı dönüyor yüzünü, yoksa sağdan çarklı bir partiye mi dönüşüyor?
İlkeleri üzerinde yürümesi gereken CHP, sağ partilerin kalıcı yoksulluktan beslenen oy damarına tutunuyor!
Partinin dışladığı ulusalcı yapıyı jakobenlikle suçlayanlar, hızla sağcılaştırdıkları CHP’yi, serbest piyasa partilerinden birine dönüştürüyor.
Bu sayede halkın ilgisini çekip oy oranını arttırma planları yapılıyor ama, piyasa partilerinin asılları var zaten; surete gerek kalmıyor…
***
HER seçimde yüzde yirmi – yirmi beşini alıp anamuhalefete adını yazdıran CHP’de bu genel seçimde de durum aynı. Cumhurbaşkanlığı seçiminde yüzde kırk yedi küsurluk bir oran yakalandıysa da, milletvekilliği seçimine bakıldığında, CHP’de geçmiş seçimlere göre önemli bir ilerleme görünmüyor.
CHP içine yerleştirilen ittifak partileri ve adaylarının seçim başarısı getirmediği ortada.
***
CHP tabanının içine sindiremediği şeyler var. Bunların başında, geçmişinde CHP ile yolları hiç kesişmeyen, hâttâ savunduğu siyasi düşünce ve davası ekseninde CHP ile cebelleşmiş, kavga etmiş, onun değerlerine sövmüş saymış kişilerin aday gösterilip bir yerlerden seçtirilmesi!
Karşı cepheden oy devşirme planlarının tezahürü. İşe yarıyor mu; hayır.
***
CHP için değişim zorunlu. Önce kongreleri, ardından kurultay işini halledip yola devam etmek değil değişim.
Kendi delegelerini seçtirip, sonra seçimi kazanma çabası falan da değil.
Sağ partilerin siyaset dilinin tekrarı, sureti olmaktan kurtulmak gerekiyor.
İlkelerine sıkı sıkıya bağlı kalıp, o ilkelere aykırı siyasi söylem ve eylemlerden uzak durmak gerekiyor.
Her görüşten, her desenden montajlamalarla kimliksiz bir partiye dönüştürme politikalarını terk etmek gerekiyor.
Atatürk ve O’nun ideolojisini duvara asılı bir resim çerçevesinden ibaret görme yanlışından vazgeçmek gerekiyor.
