Türkiye’de her an yaşanan gelişmeleri takip ederken çoğu zaman aldığımız haberleri sindiremiyoruz. Öyle bir değişim yaşanıyor ki, bir sonraki gelişme kafamızı allak bullak etmeye yetiyor. Günden güne büyüyen bir çığ gibi sorunların üst üste yığılması da adeta pastaya yeni bir mum daha konduruyor. Sevinsek mi üzülsek mi, alışsak mı alışmasak mı diye düşünemeden günlük koşturma arasında boğuk boğuk bir ses gibi zamanın sisli yollarında kayboluyoruz. Yeni güne gözümüzü açtığımızda kimine göre alışılagelmeyen şeyler bizim için artık sıradan duruma gelmiş. Aslında bu bizi yıpratıyor ve yorgun düşürüyor. Kimi zaman bunun farkına varsak da, maalesef bir çok şeyi kontrol altında tutamıyoruz. Ya da bir çok şeyi değiştirme gücümüzün olduğundan ya haberimiz yok ya da göze alabileceğimiz kolaylıkta olmadığını düşünüyoruz. Düşününce doğal bir dürtüyle hareket ediyoruz.
Önce geldiğimiz konum, var olan düzenimiz, ailemiz ve kendimiz. Temel ihtiyaçlar sağlandıktan sonra insanın uyuşamayacağı şey yok. Bu durumlar çok fazla kötüleşse de, maçı idare edebildiği ölçüde sürdürülebilir bir durum ortaya çıkarıyor. Kriz dönemlerine giriyoruz, sarsılıyoruz, bunalıyoruz ancak devam edebildiğimiz kadar kendimizi zorluyoruz. Dayanıklılık ve sorunları halletmek üzerine kendini kurgulayan insan, tek başına üstesinden gelemeyeceği şeyleri çözmek için başka çözümler de üretiyor ve uyguluyor. Her duvarı tek başına atlatamayacağını da biliyor. Örneğin, her gün felaket tellalı gibi dikilen haberler karşısında küfür ediyor, spikere söyleniyor, siyasilere bağırıyor, kahvede, kafede arkadaşlarıyla bu konuları konuşarak deşarj oluyor. Bir şekilde içindeki sorunları diline taşıyor ve kafasını rahatlatıyor. Elbette bu sorunlar birikince, üstesinden gelemeyen, kendini tedavi edemeyenler farklı yollara da başvurup, psikolojik travmalar yaşayabiliyor. Sonuçta on elin on parmağı bir değil ki.
Ancak düşünüyoruz ister istemez; Hakikaten elimizdeki güç ne? Bazı şeyleri değiştirebilme şansımız var mı? Neredeyse hepimiz, Türkiye’de gençlerin ve orta yaşa ulaşmış herkesin yurt dışına kaçarak tüm karşılaştığı dev sorunlardan kurtulabilme ümidiyle yanıp tutuştuğunu biliyor. Hakikaten öyle bir duruma geldik ki, kendi topraklarımızı, milletimizi, devletimizi, ailemizi sevmemize rağmen, bir çoğumuz terk edip gitmeyi tek çözüm olarak görmeye başladık. Tabi ki, bunun birden çok nedeni var. Koşullar, değişen dünya, insanların istekleri, karşılarına çıkan fırsatlar, yaşam kalitesinin ve olanakların çok daha farklı olması, kültürel etkiler ve farklı kültürlere karşı duyduğumuz sempati gibi bir çok faktörü sıralayabiliriz.
Toplumsal olarak bir çok şeyi çözemediğimiz gibi, her geçen zaman sorunu asıl çözmesi gerekenler ve siyasetin eğitimini alanlar da, farklı yönelimler içerisinde bocalıyor ve yanlışlar yapıyorlar. Buna basın sektörü de dahil! Herkesin bitaraf olduğu, pragmatist vahşi üçgüdülerle donanmış, garip ve kısır bir yapı söz konusu. Bu kısır döngü içerisinde bizler ne olduk? Kabız olduk. İçimizde her gün büyüyen yükler, midemizde,bağırsaklarımızda ağrılar, herhangi bir yerde geçirdiğimiz sinir nöbetleri vs. ; bizi yiyip bitiren, kafamızı bit gibi kaşındıran, uyuz bir süreç. Maalesef, bu benzetmeler bile yaşanılan sıkıntıları ve sancıları yansıtmaya yeterli değil.
Sözün kısası, kişinin ya da toplumun mutlu olamama ve hayattan zevk alamama hali, duygu ve düşünce dünyasındaki karmaşa ve çöküntü hali psikoloji de deprasyon olarak tanımlanıyor. Ancak, bu belirtiler yani kişinin ve toplumun ruhsal ve duygusal, zihinsel çöküntüsü devamlılık ve süreklilik içeriyorsa buna da majör deprasyon ya da majör depresif bozukluk tanısı konuluyor.
Bu çerçevede, toplumsal yaşamımızda bireyler nezdinde yaşanan ve tanık olduğumuz depresif ruh halinin hızla yaygınlaşarak adım adım majör depresif niteliğe dönüştüğünü travmatik nedenlerin sürekliliği ve yoğunluğunun artması nedeniyle toplumumuzun hastalıklı bir yapıya dönüştüğünü söyleyebiliriz.
